Być belfrem - czyli krótka instrukcja łamania kręgosłupa.

Złamałem sobie dzisiaj kręgosłup... zabolało... trochę...

Pamiętam jak dawno temu z głową pełną marzeń i recept na lepsze zaczynałem pracę jako nauczyciel. Pamiętam jak pociągałem za sobą moich uczniów i kolegów nauczycieli.  Pamiętam jak nierealne stawało się możliwe dzięki szczerości i bezinteresownemu zapałowi. Pamiętam jak nie przeliczałem zysków i strat a wartość nadrzędną miały losy moich podopiecznych.

Minęło kilkanaście lat i wszystko się zmieniło... A teraz przyszedł czas na mnie... Teraz ja tez się zmieniłem...



Uległem kretyńskiemu systemowi pożerającemu samego siebie.

Koniec semestru każdego roku szkolnego jest okresem raportów, statystyk,samochwałek, donosów i dorabiania sensu dla bezsensu. Nie inaczej jest i tym razem... Musiałem stanąć na wysokości zadania i zdać raporty z realizacji wytycznych.

Pomiędzy sprawozdaniami z realizacji podstaw nie moich programów, działalności nie moich komisji, nie moich kół i innych enigmatycznych struktur, przyszło mi wypełnić dziennik dokumentujący godziny pracy narzucone z paragrafu: Ustawa z 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (t.j. Dz. U. z 2006r Nr 97, poz. 674 ze zm.), Ustawa z dnia 21 listopada 2008 r. o zmianie ustawy – Karta Nauczyciela ( Dz. U. z 2009 r. Nr 1, poz. 1), Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej o Sportu z 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych ( dz. U. z 2002 r. Nr 15, poz. 142 ze zm.), czyli tak zwane „godziny karciane”.

Zgodnie z w/w prikazami sumiennie oddawałem co tydzień (dodatkowo poza moim wymiarem czasu pracy z kredą) jedną godzinę swego cennego życia do dyspozycji moich podopiecznych. Niestety (być może dla tego ze jestem złym lub wręcz za dobrym nauczycielem) żaden z moich uczniów ani raz nie odczuł potrzeby dodatkowych zajęć czy konsultacji w wyznaczonym terminarzu poza czasem lekcji. W zasadzie mnie to specjalnie nie dziwi bo widujemy się często zarówno w szkole w dowolnej chwili jak i poza nią podczas warsztatów, konkursów, seminariów etc. Siedziałem więc tą godzinę co tydzień gapiąc się w sufit (lub ścianę) i snując budujące rozważania o sensie tego bezsensu.

I  w tym miejscu zaczyna się problem...

Mając na względzie rzetelność pracy i szanując szanowną dyrekcję mojej szanownej placówki oddałem rzeczony dziennik pięknie wypełniony i sumiennie rozliczony, każdorazowo zgodnie z faktami i obiektywną prawdą ze stanem zerowym uczestniczących w tychże zajęciach uczniów. Przyznam że niewielkie było me zaskoczenie gdy nazajutrz zostałem poproszony (bardzo uprzejmie przez Panią woźną) abym natychmiast stawił się na audiencji u jego (a może jej?) wysokości dyrekcji szacownej placówki. Po krótkim wstępie podsumowującym moje liczne braki i uchybienia (za co biję się w piersi i co dzień posypuję głowę popiołem) zostałem pouczony iż nie ma w  zamyśle ustawodawcy możliwości aby na takowe godziny mego życiorysu nie było żadnego zapotrzebowania! Na nic zdały się me tłumaczenia... Zostałem oficjalnie zbesztany i zobligowany do POPRAWNEGO wypełnienia frekwencji pod rygorem wpisu do akt (chociaż tam już chyba nie ma miejsca na zadne wiecej wpisy?).

Mając na względzie dobro systemu, szkoły, dyrekcji i swoje (chyba jednak w odwrotnej kolejności) i po głębokim namyśle postanowiłem subtelnie sfałszować zwróconą mi dokumentację wymyślając na poczekaniu listy obecności uczniów uczestniczących w mych zajęciach KN... Bo przecież poprawnie musi być!

Nawet nieźle mi szło... gdy nagle coś chrupnęło znienacka i pękło – to mój kręgosłup - moralny – trochę zabolało ale myślę ze teraz będzie mi łatwiej. Teraz wreszcie będę poprawny i statystyczny! Teraz łatwiej mi będzie się kłaniać i całować w d***. Czego również i Wam życzę...