Nauczyciel pokolenia X – czyli parobek systemu

W swojej tak zwanej karierze zawodowej, czy raczej na drodze przystosowania naturalnego do zmiennych warunków pracy wypracowałem kilka ciekawych, jak się okazało po czasie, metod i narzędzi pracy edukacyjnej. Od poczatku mojej pracy w szkole starałem się sprostać wymogom jakie nakładali na mnie moi uczniowie, którzy będąc innym już pokoleniem sporą część swego życia spędzali w obcym dla mnie środowisku sieci Internet, i dla których codzienne obcowanie z mobilnymi urządzeniami telekomunikacyjnymi było i jest naturalnym zjawiskiem.

Widząc szansę na poprawę jakości swej pracy podjąłem starania mające na celu tworzenie zasobów edukacyjnych mogących sprostać oczekiwaniom ego pokolenia. Efektem mojej pracy i zespołów uczniowskich stał się serwis internetowy adresowany do uczniów zawodu, podręcznik i platforma zawierająca interaktywne kursy przygotowawcze do egzaminów potwierdzających kwalifikacje zawodowe. 

Wraz ze wzrostem zainteresowania technikami TI w edukacji, wypłynęły na światło dzienne moje skromne poczynania i spotkały się z uznaniem środowisk edukacyjnych. Nawiązałem liczne kontakty pozwalające mieć nadzieję na rozwój idei budowania olnych zasobów edukacyjnych również w innych dziedzinach nauk poza moim spektrum zainteresowań. I tutaj zaczyna się problem...

Oficjalnie władze oświatowe nakładają wszelkich starań by rozwijać inicjatywy kształcenia na odległość, budowania zasobów e-edukacji, wdrażania technik TI, e-learnigu i innych możliwości jakie niesie ze sobą cyfryzacja systemu edukacji. Jednak w starciu ze skostniałymi realiami rewolucja ta okazuje się niestety wyłącznie kolejną grą pozorów...

  Dzięki licznym publikacjom w mediach oświatowych i branżowych oraz udziałowi w różnorodnych projektach, sympozjach i konferencjach moje dokonania uległy upowszechnieniu i są obecnie wysoko oceniane przez środowiska, do których są kierowane. Znalazła się też spora grupa nauczycieli, chcących tworzyć swe zasoby korzystając moich doświadczeń. Z dużym zaangażowaniem byłbym gotów ułatwić starania moim kolegom dzieląc się swymi doświadczeniami  i wypracowanymi metodami pracy lecz w tym miejscu natrafiam na mur procedur i barier codzienności nauczyciela w prowincjonalnej szkole.

Aby skorzystać z zaproszenia na spotkanie z osobami zainteresowanymi omawianym zagadnieniom  jestem zmuszony do pokrycia kosztów związanych z oddelegowaniem na co po prostu mnie nie stać. Praca na stanowisku nauczyciela wymusza częściowe pokrywanie kosztów z własnych funduszy (z czym już się pogodziłem...) jednak podsumowując wydatki związane z nieodpłatnym urlopem i przejazdem – kwota strat jest zaporowa dla budżetu mojej rodziny. W podobnej sytuacji jest więcej osób, które mogły by wnieść swój wkład w szybszy rozwój naszej edukacji lub chociaż zaoszczędzić wysiłku innym nauczycielom borykającym się z odkrywaniem na nowo rzeczy już istniejących.

Czy nasz narodowy system oświaty naprawdę stać na straty jakie wywołuje bezsensowna biurokracja i zaściankowość myślenia decydentów? Jak długo jeszcze postęp uzależniony będzie od możliwości prywatnego finansowych i zaangażowania nauczycieli poza godzinami pracy? Czy pokolenie twardogłowych musi wyginąć a wraz z nim my nauczyciele pokolenia X?

Osobiście planuję odejść z zawodu nim ten czas nadejdzie. Szkoda tylko ze nie będę miał możliwości podzielenia się swym dorobkiem z kimś, komu wiedza ta może w przyszłości zaoszczędzić niepotrzebnych nakładów i ułatwić pracę z uczniem.